|
Al een tijdje speelde het me door het hoofd: ik moet es wat schrijven over nordic walking . Da’s een heel nieuwe hobby van mensen, die met lange stokken in een rap tempo over de paden lopen. Het is een beetje langlaufen, maar dan zonder sneeuw.
Zoals je misschien weet, wonen we vlakbij een park, een bos eigenlijk. En de laatste maanden zien we daar geregeld mensen die, al dan niet in groepsverband, met grote staven in beide handen, schaarsgewijs over de paden wandelen.
Het ziet er een beetje lachwekkend uit, eerlijk gezegd. En ik dacht, dat ik daar wel iets leuks mee kon doen. Iets belachelijk maken is altijd makkelijk scoren, niet waar?
Dus ging ik gisteren nog even naar buiten, gewapend met een fototoestel.
"Wat ga je doen?" vroeg Brrrr.
"Ik ga even een foto maken van die rare nordic-walkers." zei ik. "Ik ben zo terug."
Dat dacht ik. Maar alsof de duivel er mee speelde – geen stok te bekennen. Ik gaf de moed al bijna op, toen ik een vader tegen zijn zoontje hoorde praten.
"Dat zijn mensen die wandelen met stokken, jongen."
In een oogwenk draaide mijn hoofd alle richtingen uit. Zouden ze in de buurt zijn?
[Helaas. Vals alarm. Geen nordic walkers. Dus ook geen foto ervan.Of stukje erover. Volgende keer beter.]
Plaats een reactie