Mowl

Toen ik z’n hoofdje losliet, viel ’t slap terug op de handdoek, die al enkele dagen op de bank had gelegen. De oogjes waren gesloten — net of ie sliep.

Voordat ik was gaan slapen had ik nog tegen ‘m gesproken.

“Als je wilt gaan, moet je gaan.” had ik gefluisterd. Pim reageerde niet. Misschien hoorde die me niet — misschien ook wel.

Misschien had ie zich wel ’t zelfde afgevraagd over mij. Of ik wel begreep dat ie niet meer hoefde. Niet meer wilde. Dat ie daarom z’n eten had laten staan, de laatste twee dagen. Alleen ’n enkel nipje water.

Hij was in z’n bakje gaan staan. Roerloos bleef ie daar wachten tot ik ‘m had opgetild en weggelegd op de bank. Op dezelfde handdoek waar ik ‘m die volgende dinsdagochtend weer had teruggevonden.