Mowl

Hij was aan het koken en ik zat in de kamer ernaast. Om te werken. Eigenlijk.

Naast me trilde de telefoon. Ik had mezelf gezegd, me niet te laten storen — door niks. Maar de verveling en de verleiding vulden elkaar aan. Ik pakte het toestel alsof het belangrijker was dan waarmee ik bezig had moeten zijn.

Op het scherm las ik dat hij een bericht had geplaatst. Een foto. Ik moest glimlachen, want het was een foto van mezelf. Van de avond ervoor. Ik zag er gelukkig uit. Een twee-dimensionale tevredenheid. Onwillekeurig klikte ik op het ‘vind-ik-leuk’-icoontje.

Het bleef even stil.

“Lef!” hoorde ik ineens van ernaast. Hij was het, die aan het koken was. “Ik dacht dat je moest werken!”

Mijn glimlach groeide breder. Ik legde de telefoon opzij en ging eindelijk aan de slag.