Mowl

Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven. Niemand wacht want wat je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg. Rutger Kopland (1934)

Gisteren zijn we teruggekeerd want de doden herdenken we thuis. Het is misschien een goed moment dat ik je kennis laat maken met de oom waarnaar ik genoemd ben. Hij heette Rein.

Een toepasselijke naam, niet waar majesteit, voor een jongen, een kind nog, die naar de andere kant van de aarde wordt gestuurd om de vrijheid van anderen te bestrijden. Dezelfde vrijheid die we slechts kort daarvoor zelf hadden herwonnen.

Op 1 maart 1949 is hij gedood. En met hem een stukje van de nieuwe vrijheid van Nederland.

Ruim zestig jaar na de overwinning van de vrijheid reisden we gisteren langs de oude grenzen. Paspoorten worden niet gecontroleerd, het binnengaan in of vertrekken uit een Europees land gaat ongehinderd, bijna ongemerkt. Je ziet het hooguit aan de naam van een nieuwe provider in het schermpje van je gsm.

Ik kan schrijven wat ik denk, gaan waarheen ik wil – mijn vrijheid is een ongekende. En soldaten worden nog steeds uitgezonden om die vrijheid te verspreiden – ten koste van veel.

Eigenlijk had ik guitig over de terugreis willen schrijven. Maar soms verander ik van mening.

[Zou het je trouwens niks lijken, majesteit, om uitgerekend vandaag te roepen: “Leve de vrijheid! Ook voor mij en mijn familie!” en dat je daarna er de brui aan geeft? Dat je met pensioen gaat en dat Willem-Alexander een baan gaat zoeken? Denk er maar es over na. In de tussentijd: het is fijn om weer thuis te zien. De hartelijke groeten. Brrrr en René.]