Mowl

Als je van de natuur houdt, blijf dan in de stad wonen. Marc Callewaert ()

“Och, kijk toch es, wat zonde!” riep de vrouw uit. Ze stopte bij een vensterbank. Haar metgezel was een paar stappen doorgelopen.

“Wat is er? Wat heb je nu weer?” vroeg ze. Haar stem klonk licht geërgerd.

“Hier ligt een aangebroken pak stroopwafels.” De vrouw klonk geschokt. Ze maakte aanstalten het pak te grijpen.

“Als je het maar laat liggen!” reageerde de voorste vrouw razendsnel. De eerste vrouw trok geschrokken haar hand terug.

“Ja maar…” probeerde ze nog.

“Je wou het toch niet opeten?” pareerde de voorste. “Toch?”

De eerste vrouw aarzelde.

“Ik dacht, misschien voor de vogels?”

“Zie je hier vogels? Ratten zul je bedoelen. Dit is de stad, hier zijn geen vogels.” De voorste vrouw wenkte onderhands. “Nou kom op, laat liggen. We moeten verder.”

Met lichte tegenzin gaf de eerste vrouw gehoor aan haar vriendin. Ze volgde haar. Na een paar stappen keek ze nog een keer om.

‘Zonde.’ zag je haar denken.

[Een zwerver die even later langsliep bedacht zich geen moment. Hij griste de stroopwafels uit de vensterbank en liep er snel mee vantussen.]