|
Jonge ouders jeuken.
Zeker die moderne, die met een glimmend gezicht staan toe te kijken hoe hun duivelsgebroed de wereld om zich heen verrabbezakt.
Zo niet Karin en Faycal. (Dat we 34 – vier-en-der-tig! – kilometer hebben gefietst om bij hen te zijn doet niet terzake, maar wil ik niet zonder enige trots vermelden.)
Ze hebben drie kinderen. En in tegenstelling tot andere huishoudens betekent dat niet dat de kinderen het centrum van het heelal zijn.
“Mamma!” riep de zoon vanuit het huis. “Mamma!” Karin scheen het niet te horen.
Er werd weer geroepen. En nog eens. En nog een keer. Karin praatte onverstoorbaar door.
Faycal keek haar aan.
“Je wordt geroepen.” constateerde hij.
Zuchtend stond Karin op uit haar stoel.
“Ik hoopte dat het wel over zou gaan.” zei ze.
[Kijk, dat vinden we nou getuigen van een uitstekende kennis van de kinderziel. Die kinderen komen wel goed terecht.]
Plaats een reactie