Mowl

Ik ontmoette hem meestal bij dag, maar ik leerde hem ‘s nachts kennen. Georges Guilbert

“Hé, René!”

Ik keek op. Een lachend gezicht keek me aan. Onmiddellijk herkende ik het.

“Mark?”

Hemel. Dat was – oneindig lang geleden. Ik was hem helemaal vergeten. Hoe kon dat gebeurd zijn?

“Dat is een tijd terug.” grijnsde hij. Ik knikte. Wat zag hij er nog goed uit. Ik zou hem geen dag ouder hebben geschat. En wat lachtte hij leuk. Waarom had ik daar nooit meer aan gedacht?

“Luister.” zei Mark na een eeuwigheid zwijgen. “Ik werk weer in de stad. Geef me je nummer, dan kunnen we misschien een keer lunchen.”

Volautomatisch rommelde ik in mijn tas en haalde er een visitekaartje uit. Ik gaf het Mark.

“Leuk.” mompelde ik.

“Ja.” zei Mark, “Leuk.” En hij knipoogde.
Toen hij zich omdraaide en verderliep, merkte ik dat mijn hartslag was versneld. Mijn ademhaling ging hoog en vlug. Wat gebeurde hier?

[Was dit een keerpunt? Wordt het tijd voor wat opwinding en afwisseling in het leven van Mowl? Waar leidt deze onverwachte ontmoeting toe? Wat zal Brrrr ervan zeggen?]