|
Toen ik hem belde was dat zomaar, sociaal, voor een praatje.
Na een paar zinnen zei-ie: “Luister, ik ben met wat bezig. Ik bel nog wel.” En toen hing ie op.
Hij heeft niet meer teruggebeld.
En dan heb ik dat weer, hè. Dat ik dan ga denken dat ik eigenlijk een vervelende zeur ben en dat hij me dat niet durft te zeggen en dat ie me afwimpelt op een manier zodat ie denkt me niet te kwetsen. En dat ie dingen denkt die ik eigenlijk zelf bedenk, snap je?
En dan vind ik mezelf eigenlijk heel schattig.
[En een moment later bedenk ik weer honderd redenen waarom ik een vervelende lastpost ben. En dat ikzelf hem eigenlijk moet terugbellen, maar dat doe ik dan niet omdat ik geen vervelende lastpost wil zijn. Het is best vermoeiend hoor, mij zijn.]
Plaats een reactie