“Wil de vader van Maarten en Margriet zich bij de informatiebalie melden? Zijn kinderen wachten er op hem.” klonk het door de supermarkt.
Het Meisje van de Informatiebalie glimlachte naar de kinderen. Ze hielden handjes.
“Zo.” zei ze, “Nu even wachten op pappa.” Maarten en Margriet keken mekaar aan.
Minuten verstreken er zonder dat er zich iemand bij de balie meldde. De kinderen wachtten rustig, hun handjes nog steeds in elkaar geklemd. Het Informatie-meisje keek steeds nerveuzer.
“Zou ie het niet gehoord hebben?” twijfelde ze hardop.
“Ik denk het niet.” zei Margriet, “Hij is in Nairobi.”
Het gezicht van het Informatie-meisje viel open.
“Wat?” bracht ze uit.
“Pappa is in Nairobi.” herhaalde Maarten.
“Pappa is piloot.” verklaarde Margriet.
Het Informatie-meisje bracht een hand aan de balie.
“En…” begon ze, maar daar was geen tijd meer voor.
“Nou, wel bedankt hoor.” zei Margriet, “Maar nu moeten we echt gaan. Mamma wacht op ons.”
Ze trok Maarten met haar mee. Samen huppelden ze naar de uitgang. Hand in hand.
[Het Informatie-meisje legde ook de ander hand op de rand. Ze opende haar mond maar het bleef stil.]
Plaats een reactie