De jetlag van gister kickte aardig in en ik voelde mezelf onwijs brak. Ik snakte naar koffielucht, of een bakje koffie, iets in die richting. Dat mocht ook wel, want het was nota bene klokslag tien voor zes in de ochtend en mijn gezondheid moest vooraan staan, dacht ik.
“Goedemorgen, mag ik een ‘heerlijke koffie’ van je, fijne collega. Overigens las net in de hotel-sheet dat je een held bent.” zei de directrice met een dubbeltonende glimlach.
Ik werd gedragen als een held, zo leek het, opmerkelijk, want had geen flauw benul van de vorige avond. Mijn hoofd bonkte als kerkbellen die aan elkaar doorratelden en luidden in, als slowmotion, dus knikte ik.
“De gast heeft een ‘persoonlijke brief’ nagelaten en jou nadrukkelijk beschreven, over hoe gauw je handelde. Je bent een held.” voegde de directrice toe.
“Het scenario van gister was een leven-op-dood-situatie.” dikte ik aan.
“Ik handelde snel vanwege mijn ervaring met diabetes, vandaar dat er vaart kwam in het hoognodige.” reageerde ik erna.
“Toch fijn dat je in de buurt was, petje af, held!”
Mowl 
Plaats een reactie