Mowl

© Foto Merlin Daleman Dans is de poëzie der voeten. John Dryden (1631-1700)

Brrrr vloekte in de pauze.

“Zit er zo’n lang mens voor me.” spuwde hij. “En ze beweegt ook nog es de hele tijd. Rotwijf.”

Ik probeerde hem te kalmeren.

“Nou nou.” suste ik. “Daar kan zij toch ook niks aan doen, dat ze lang is?”

Grommend en stillend keerden we terug naar onze plaatsen. Lange lijs en haar partner volgden.

“Fok!” siste ik toen ze van plaats wisselden en de stelt voor mijn neus ging zitten. “Fok! Fok!”

Brrrr grijnsde.

“Rustig.” fluisterde hij. “Zij kan er toch ook niks aan doen dat ze zo lang is?”

De voorstelling hervatte. De dansers hernamen het toneel. Het hoofd voor me begon te deinen.

“Fok!” zei ik nog een keer.

“Sst!” hoorde ik achter me.

[Ik ben ervoor dat lange mensen de toegang tot de openbare kunsten wordt geweigerd. Of dat ze tenminste gedwongen worden achteraan te gaan zitten. Dat zal ze leren.]