Mowl

Bij het filosoferen moet men in de oude chaos afdalen en zich daar thuis voelen. Ludwig Wittgenstein (1889-1951)

Het leukste van het Sonsbeekpark zijn de lange steile paden.

Kunst is om van bovenaf, met de fiets, in één keer, zonder te trappen naar beneden te komen.

Dat valt nog niet mee, want de paden zijn heuvelachtig en je moet net genoeg vaart zien te krijgen om het volgende colletje te overbruggen. Bovendien moet je ook nog es proberen zo min mogelijk wandelaars van de sokken af te rijden. Dat remt namelijk enorm af.

Niet dat je er iets mee kunt winnen, met dit traploos afdalen, o nee. Het is puur voor de leuk, za’k maar zeggen. Dat je vanaf de Villa tot aan de Zwanenbrug naar beneden bent gezoefd en in een combinatie van zwaartekracht en navigatiekunst ongedeerd het einde hebt bereikt.

Nou ja, andere mensen bungeejumpen.

[Bij deze trouwens mijn excuses aan het bejaarde stel waarvan ik de rollator heb omver gereden. Als het een troost mag zijn: ik ben niet over de laatste heuvel heengekomen.]