Ondanks mijn verlichte geest schrok ik toch even toen een onbekende zijn hand om mijn arm legde. Dat we op de overvolle traditionele Hommelsemarkt in Klarendal liepen kon ermee te maken hebben, vrees ik.
Ik keek om en zag dat een meisje mijn mouw had gegrepen. Waarschijnlijk verkeerde ze in de veronderstelling dat ik haar vriendin was, maar die stond een metertje achter ons het schouwspel geamuseerd te bekijken.
“Euh.” zei ik. Het mouwmeisje keek op.
“Oh!” schrok ze. Ze liet los en deinsde achteruit. Toen schoot ze in de lach.
“Dacht je dat hij mij was?” gierde haar vriendin. Het antwoord kwam in het Turks. Het leidde tot nog meer hilariteit.
Ik grinnikte vriendelijk en de meisjes lachten terug. Denk ik.
[Van alle instrumenten uit Star Trek kunnen we de universele vertaler misschien nog wel het meest gebruiken, denk ik. Ik wel.]
Mowl 
Plaats een reactie