Mowl

Overbuurvrouw T stond altijd met de bijbel klaar en nu met twee lichtpeertjes in een doosje.

“Ik dacht, ik breng het even terug, voordat jullie weggaan”, zei ze aan de deur. Ze reikte de verpakking aan. Ik nam het van haar over.

“Weggaan?”, vroeg ik, “Hoezo zouden we weggaan?” Buurvrouw T deed haar best niet te laten merken dat ze mijn opmerking tamelijk raar vond.

“Omdat jullie gaan verhuizen”, legde ze geduldig uit.

Ik schudde mijn hoofd.

“Nee hoor”, zei ik, “We blijven gewoon hier wonen.”

T fronste haar wenkbrauwen en boog zich voorover. Samenzweerderig fluisterde ze: “Daar wordt over gesproken…”

Ze knikte alsof ik zo genoeg wist en rechtte haar rug.

“’t Is maar goed dat jullie blijven,” zei ze, “Waarom zou je ook weggaan?”

Ze draaide zich om en schuifelde naar huis.