Mowl

Een brief bloost niet. Marcus Tullius Cicero (106-43 vGT)

Ik ben een kind van deze tijd — zonder internet voel ik me verloren, een mobiele telefoon is noodzakelijk ongemak en email is verrekte handig.

Maar toch.

Soms heb ik het idee dat we met onze voortschrijdende vooruitgang onnodig verworvenheden uit het verleden bij het grof vuil zetten. Of domweg vergeten. En dat is soms best wel jammer.

Wie schrijft er bijvoorbeeld nog wel es een brief? Een echte, bedoel ik. Op papier en met inkt geschreven. Waarbij zorgvuldig over de aanhef is nagedacht, de opmaak van belang is en de inhoud zorgvuldig overwogen. Waarvan de ontvanger allereerst de mooi gecalligrafeerde adressering bekijkt om aan de hand van het handschrift de schrijver te herkennen alvorens de envelop met een briefopener zorgvuldig te openen en het bericht met aandacht te lezen.

Hoe persoonlijk en liefdevol kan een boodschap zijn?

[Misschien moeten we eerst terug naar de basis van het schoonschrijven. Mijn eigen hanenpoten zijn onleesbaar en bewijzen de destructieve kracht van de vooruitgang. Want een kind van deze tijd, hè.]