|
In de trein ging een telefoon af. Een — blond — meisje grabbelde in haar tas en haalde een toestel tevoorschijn. Ze drukte op een knopje en bracht het apparaat aan haar oor.
“Hé, hallo, met mij!” klonk ze een beetje verbaasd. De gsm verhuisde naar haar andere oor.
“Je belt op mijn mobiel.” zei ze vrij overbodig. “Weet je dat je op mijn mobiel belt?”
De beller gaf blijkbaar een onbevredigend antwoord, want de wenkbrauwen van het meisje gingen omhoog.
“Heb je het nummer van mijn huistelefoon dan niet?” vroeg ze. “Je hebt het nummer van mijn huistelefoon toch?”
De wenkbrauwen gingen omlaag en een glimlach verscheen op het gezicht van het meisje.
“O mooi.” zei ze. “Dan spreek ik je zo.” Ze verbrak de verbinding en stopte de telefoon weer in haar tas.
[Als ik later met pensioen ga koop ik een treinkaart en ga de hele dag reizen en luisteren. Het mooiste deel van mijn leven moet nog komen.]
Plaats een reactie