Ik was kek gekleed, al zeg ik het zelf. Een mooi gestreken wit overhemd met een kleurige stropdas in violet-tinten met daar overheen een grijs mohairen vest. Vrolijk maar niet te uitbundig. Stijlvol maar zeker niet stijf.
Mijn bedrijfsgenoten waren het hiermee eens: ze overlaadden me met complimenten. Collega M maakte het daarbij echter te bont.
“Smaakvol.” kwalificeerde ze mijn uitdossing. “Heel hetero.”
Ik greep me vast aan de rand van het aanrecht in de keuken waar we stonden. Ik voelde mijn bloed uit mijn gezicht wegtrekken en ik hapte naar adem.
“Hetero?” bracht ik uit.”Ik?”
De vuige aantijging bleek een onbedoeld en onzinnig misverstand.
“Nee, retro.” zei ze en herhaalde het voor de zekerheid nog maar een keer: “Re-tro.”
[Dat was maar net op tijd. In een fractie van een seconde had ik mijn leven voorbij zien flitsen zoals dat had kunnen zijn. Ik hoop dat ik de slaap nog kan vatten.]
Mowl 
Plaats een reactie