Ze konden elkaar niet loslaten, de jongen en het meisje die vlak voor me fietsten. Ze waren verliefd, zoveel was zeker. Dat kon je direct zien aan de manier waarop ze naar elkaar keken, wanneer de een de ander bijna plagend losliet om meteen die hand weer terug te beroeren omdat het zo moest zijn.
Nog nooit eerder was het onmetelijke universum gezien in de ogen van een ander.
Hoewel het al half zomerde, lentede het nog volop, op die twee fietsen voor me, tussen de beide mensen die hun verbonden lotsbestemming verankerd wisten en nog slechts door hun sterfelijkheid van elkaar gescheiden waren.
Ik waagde het bijkans niet ze te aanschouwen, indringer als ik me voelde in deze naakte intimiteit. Voor een moment keek ik weg en droomde de liefde.
“Klootzak!” kreet het meisje toen ik prompt tegen haar opreed.
Stom wicht, dacht ik toen ik blozend verder fietste.
Mowl 
Plaats een reactie