 |
|
Ik was woest.
De jaarlijks terugkerende Sonsbeek Avenue, de kleine Parade, die verzameling bontgekleurde anarchistische artiesten, die elke zomer weer hun theater maken in het mooiste park van Nederland, was commercieel geworden.
Waar eerst een vegetarische gaarkeuken de meest fantasierijke happen serveerde — sommige totaal oneetbaar, maar altijd ideëel — stond nu een tent van het restaurant van een groot warenhuis. Hoe kon dit bestaan!
Wokhapjes! Smoothies! Saucijzenbroodjes!
Wilde rijst wilde ik. Tofoe. Bonen. Geserveerd met een vinger in de prut, maar met een lach die gemeend was.
Gelukkig was er Sven. Sven Ratzke.
Zucht.
[Voor een paar euro konden we genieten van één van Europa’s beste artiesten. Ach, als dat het gevolg is van commercie vreet ik wel een fruitbakje.]
Mowl 
Plaats een reactie