Mowl

Twee mannen stonden, leunend aan hun fietsen, met elkaar te praten langs de kant van de weg op het moment dat ik overstak.

“Goddomme, als dat René niet is!” kreet de ene. Ik keek om en herkende geen van beide gezichten. Ik liep op de mannen af en groef diep in mijn geheugen — tevergeefs.

“Ken je me niet meer?” olijkte de rechterman. Langzaam schudde ik m’n hoofd.

“Denk nog es na, dan!” drong hij aan. Ik had nu echt de bodem van mijn herinneringen bereikt.

“Het spijt me.” gaf ik op, “Ik zou het niet weten.”

“Jan Denekamp!” joelde de man alsof dat allesverhelderend was. De naam riep echter niets, maar dan ook niets op.

“O, Jan Denekamp!” deed ik blij.

[Jan Denekamp glunderde alsof hij zijn verloren zoon had teruggevonden. En ik zat opgescheept met een onbekend verleden.]