Mowl

Als ik niet leef, ga ik dood.


In geval van nood

selçuk

Tijd, een doorlopende filmvoorstelling zonder scenario. Bergman(1921)

Stel, ik kom met de fiets vast te zitten op een enkelspoors treinovergang waar, door een menselijke fout, een goederentrein en een ICE tegen mekaar op dreigen te razen. Op hetzelfde moment en op dezelfde plek stort een oude, radioactieve Sovjet-satelliet vanuit de ruimte neer. Van de schrik krijg ik een beroerte en een hartinfarct tegelijk.

Ik bedoel, het zou kunnen. Toch?

Maar hoe moet het dan verder met Mowl?

Is het zoveelste geneuzel over het weer mijn zwanenzang? Of besluit ik met (gaap!) alweer een verhandeling over poezen? Of het tigste gekwijl over een leuke jongen?

Ik dacht het niet.

Om zeker te zijn van goede afronding en een passend en waardig eerbetoon heb ik Selçuk aangewezen als calamiteiten-redacteur.

[Zo nodig zal hij een perfecte punt plaatsen achter mijn laatste regels. Al zal ie daar waarschijnlijk wel zeker twee maanden voor nodig hebben, vrees ik. Maar ja, niemand anders wou.]

  1. Is je necrologie al gefilmd? “Ik was een goed mens…” en Brrrr die vindt dat je je niet zo moet aanstellen.

    {Mowl: Selçuk is druk bezig, zie ik.}

  2. Nou, dan is dat maar geregeld. Wij als lezers hoeven ons weer een stukje minder zorgen te maken over de continuiteit van Mowl.

    {Mowl: ik doe alles voor jullie. Dat weet je.}

  3. Is Selçuk hiervan al op de hoogte?

    oO(volgens mij doet ie ook alles om te kunnen neuken)Oo

    {Mowl: hij hoeft niet veel te doen, hoor.}

  4. Wat een geregel allemaal. Gelukkig ben ik onsterfelijk.

    {Mowl: daar ga ik van uit.}

  5. “niemand anders wou”?

    zegguhm, ik heb geen mailtje ontvangen!

    {Mowl: jij bent toch niet niemand?}

Plaats een reactie

Ontwerp een vergelijkbare site met WordPress.com
Aan de slag