Mowl

De herinnering liet haar al meteen grinniken.

“Ik woonde toen nog in Amsterdam,” zei ze, “en mijn vriendin en ik waren gek op de milkshakes van McDonald’s. Zij de chocolade en ik de aardbei.” Ze zette haar ogen wijd open en knikte, zodat ik zeker wist dat ze het meende.

“Zo vaak we konden, gingen we naar een restaurant en bestelden er eentje.” Ze moest er nu om lachen. “Eigenlijk gingen we elke dag naar hetzelfde restaurant en bestelden dezelfde shakes.” Ze grijnsde. “Op een gegeven moment begonnen ze ons te herkennen.” Ze draaide haar hoofd of er niemand meeluisterde.

“Toen er een jongen achter de counter onze bestelling al begon te roepen toen we net waren binnengekomen, besloten we om er nooit meer heen te gaan.”

Ze richtte zich op om de kordaatheid van destijds te benadrukken.

“Gelukkig waren er nog genoeg andere vestigingen in de stad,” giechelde ze.