Mowl

In het mysterie van ons wezen is beminnen, nogmaals beminnen, hetgeen ons is overgebleven van onze hemelse erfenis. Madame de Staël (1766-1817)

“Neuken?”

Toegegeven, mijn begroeting was niet-alledaags, maar ontstond snel nadat ik op het beeldscherm zag wie er belde. Kort was het stil, toen barstte de andere kant in lachen uit.

“Geweldig!” zei hij even later. “Schitterend!”

“Ja, hè?” beaamde ik. “Ik dacht: ‘Dit keer ontkomt ie me niet’.”

“Grandioos.” vond hij. “Maar dat is niet waarvoor ik bel.” En hij schakelde naadloos over op zijn eigen gespreksonderwerp.

[Het duurde even voor ik me realiseerde dat ie me weer ontglipt was. Ik moet me toch op andere tactieken beraden. Fuck.]