|
“Dit lijkt me nog wel wat.” Ik tikte op het beeldscherm. “Honderdveertig vierkante meter, drie kamers, balkon – of zeg maar: terras.”
Het was Brrrrs schuld. Ziek als hij zich voelde, was hij gaan ijlen dat het griepje hem wel es fataal zou kunnen worden.
“Als ik er niet meer ben, kun jij niet meer hier blijven wonen.” schraapte hij droevig.
“Zonder jou zou ik het niet eens willen!” was mijn gewenste antwoord. Brrrr knikte tevreden. Daarmee zou de zaak zijn afgedaan, als ik niet nieuwsgierig zou zijn geworden waar ik dan, als weduwnaar in spe, mijn woonpijlen op zou moeten richten. Een bezoek aan een huizensite was snel geregeld, een potentieel appartement zo gevonden.
“Zaterdag is er kijkdag!” zag ik tot mijn blijdschap.
[Dit was teveel voor Brrrr. Hij griste de iBook uit mijn handen en klapte hem dicht. “Voorlopig ben ik nog niet dood.” snotterde hij. “Goed zo.” zei ik.]
Plaats een reactie