Mowl

De herinnering is een kerkhof dat bloesemt. Johan Daisne (1912-1978)

Toen in de late Middeleeuwen de reliekenhandel haar hoogtepunt kende, kwam het nogal es voor dat graven werden geroofd om de botjes als Heilige overblijfselen te verhandelen. Ook kon het gebeuren dat vrome monniken werden overvallen en van hand of oor ontdaan, zodat de rovers alvast voorzien waren van de nodige handelswaar indien de religieus gecanoniseerd zou worden. Ondernemerschap met visie, noemen we dat tegenwoordig.

Niets van dit al speelde mee toen Brrrr met een horlogekast thuiskwam.

“Wat moet je daar in hemelsnaam mee?” vroeg ik. Maar hij ontvouwde een plan.

“We hebben alleen nog twee tandjes over van Zus.” vertelde hij. “En die komen hierin.”

Ik dacht even na.

“Mooi.” besloot ik toen. “Mooi idee.”

[Niet alleen het idee bleek fraai, de uitwerking mocht er ook wezen. Met een stukje ijzerdraad en een veter had hij er een leuke hanger bij. Ter gedachtenis aan een verloren poes.]