Mowl

“Die-en-die is ook dood.” las mijn moeder in de familieberichten uit haar dagblad. Het zei me niet meteen iets.

“Wie?” informeerde ik.

“Die-en-die.” herhaalde mijn moeder. “Hij woonde daar-en-daar.” Het kwartje viel.

“O, die NSB’er.” wist ik.

“Dat werd destijds gezegd.” corrigeerde mijn moeder. “En trouwens: wie zijn wij om te oordelen?” Ik voelde me blozen.

“Je hebt gelijk.” beleed ik ootmoedig. “Neem me niet kwalijk.”

“Goed zo.” knikte mijn moeder en las verder in de krant. Een ogenblik van stilte volgde.

“Het zal me benieuwen waar ze die verrader begraven.” zei ze even later.

[Ze sloeg de bladzijde om. Dat moest ik ook maar doen, begreep ik.]