Hoe iemand er uitziet, doet er niet toe. Maar in dit geval kon ik het niet helpen te constateren dat haar bovenbeen lijviger was dan het het hele meisje dat naast haar zat. Samen bezetten ze krap twee klapstoeltjes aan de wand van de treincoupé.
Ik had verder niet meer op ze gelet, als ik niet ineens een kristalklaterende stem van die kant had gehoord. Ik gokte dat het gezang van het dikke meisje kwam – het mooiste geluid komt vaak vanuit omvangrijke torso’s.
Ik had het mis. Het was het dunne meisje dat hier lucide lijsterde. Waarom ze het deed, wist ik niet, alleen dat ik betoverd werd en enkel maar naar haar moest horen.
Toen ze stopte zag ik het gezicht van het dikke meisje naast haar. Ze probeerde hartgrondig blij te kijken, zag ik.
“Wat prachtig toch, zo’n talent,” glimlachte ze breekbaar.
Ze deed echt verschrikkelijk haar best.
Mowl 
Plaats een reactie