Op straat leken de klinkers allemaal op elkaar. Misschien dat ik daarom even wilde zitten, uitrusten, zo je wilt, op een bankje aan het gras – ik was ruim op tijd voor mijn afspraak. Ik spreidde mijn armen en liet ze rusten op de rugleuning. Zelf vond ik dat ik er zo heel stoer bij zat.
Er kwamen twee mannen aan, waarvan de ene een fiets aan de hand meenam. Ze maakten een wat haveloze indruk op mijn voortdurende voornemen me niet door stigma’s te laten leiden.
Daklozen, dacht ik desalniettemin. Ik knikte vriendelijk toen ze passeerden. De man met de fiets bekeek me van top tot teen.
“Toffe schoenen,” glimlachte hij. Hij knikte goedkeurend.
“Dankjewel,” boog ik terug. De andere man keek nu ook.
“Cool,” zei hij, “ja echt.”
Ik boog mijn benen en verborg de voeten onder de bank.
“Dankjewel,” herhaalde ik.
Mijn glimlach begon langzamerhand pijn te doen.
Mowl 
Plaats een reactie