Mowl

Alles is schaduw en echo. Layman P’ang (plm. 740-808)

Geen idee waarom ik opeens weer aan hem moest denken: de tweede zelfmoordenaar in mijn leven.

We deden dezelfde studie, zaten in hetzelfde jaar. Vrolijk type, blonde krullen, contactlenzen, verder niks aan de hand. Op een dag werd ie dood gevonden. Met een briefje waarin ie zijn vriendin de schuld gaf van zijn einde. Zij deed trouwens ook dezelfde opleiding, zat ook in hetzelfde jaar. Na school ben ik haar uit het oog verloren.

Ik vroeg me af hoe het met haar is. En toen besefte ik dat ik me haar naam niet meer kon herinneren. Of de zijne. Met hun gezichten heb ik minder moeite.

Maar hoe zat dat nu eigenlijk ook alweer met zijn zelfgekozen dood? Had hij zich verhangen? Of pillen geslikt? Of was het misschien allemaal iets bloederiger verlopen? En wie had hem gevonden? Waar lag het briefje? En wat stond er eigenlijk precies in?

Wat wist ik nou eigenlijk?

En waarom moest ik hier nu in vredesnaam weer aan denken?

[Gek word ik ervan, van al die vragen die altijd maar weer bij me oppoppen. Of liever: van al die ontbrekende antwoorden. Soms wou ik dat ik Gordon was.]