|
Natuurlijk hadden we ook naar Paul de Leeuw kunnen gaan, maar zeg nou zelf: als je bloedeigenste surrogaatzoon komt optreden, dan is dat toch vele malen leuker dan met een verrekijkertje naar een podium te turen waar een wat dikkige man liedjes zingt die thuis, op je eigen muziekinstallatie, veul mooier klinken, zonder dat je die hordes mensen hoeft te doorstaan.
Wat ik maar wil zeggen, dus: Willemwiebe trad op. In Arnhem, in het Centrum voor Beeldende Kunst. Dat is geen Gelredome en d’r kunnen geen veertigduizend mensen in (misschien in kleine groepjes na mekaar, over een jaar verdeeld), maar het is dan ook gelijk meteen een stuk intiemer.
En zijn trekzaktrekker-certificaat van de Rockacademie is nog es wat anders dan een lullig lintje van de koningin. Maar dat krijgt ie ook nog wel es een keer, let maar op.
[We draven toch niet door, hoop ik, in de adoratie voor onze namaak-nakomeling? Zijn talent reflecteert gewoon op ons. We moeten wel.]
Plaats een reactie