Mowl

Vier vrouwen op leeftijd stapten het treinstel in.

“Kom, meisjes, we gaan hier zitten.” oreerde de vrolijkste. Twee dames gingen gehoorzaam naast haar op de dwarse klapstoeltjes zitten. De vierde negeerde de aanwijzing en koos voor een isolement op een fauteuil, iets verder naar achteren. De zon koesterde er haar gezicht. Ze zuchtte tevreden en glimlachte met gesloten ogen.

Het drietal op de klapstoeltjes had het over kunst, eten en het weer. De vrolijkste keek daarbij schuin naar de eenling in de zon. Na een tijdje stond ze op en liep naar haar toe.

“Ik dacht,” zei ze, terwijl ze tegenover de eenling ging zitten, “Laat ik maar even bij d’r komen.” Ze keek beminnelijk. “Anders is ze zo alleen.” En even legde ze een hand op de knie van de eenling. Daarbij verschoof het voorpand van de mantel.

De eenling trok licht geërgerd maar ingehouden haar jas weer recht. Ze deed het onderste knoopje dicht en herschikte haar shawl.

“Het had niet gehoeven, hoor.” antwoordde ze vriendelijk beleefd.

[Een wolk schoof voor de zon als de trein zich in beweging zette. De eenling zuchtte en ging rechtzitten voor wat onontkoombaar leek. Een gesprek over kunst, eten en het weer.]