 |
|
Vraag me niet hoe ik het zag, maar toen Brrrr beneden kwam, gisterochtend, wist ik dat er iets niet klopte. Het zat in zijn ogen, denk ik.
Als een razende schoot ik in de piekerstand. De ontbijttafel was gedekt, de vaatwasser leeggehaald, het water stond op het gas — volgens mij ontbrak er niks.
Ik zag een kleine trilling in zijn ogen. Onwillekeurig keek ik in de richting van deze subtiele aanwijzing. Naast de fauteuil.
“Mijn schoentje!” riep ik. D’r stak een letter in, zag ik.
“Daarom wilde je nog even blijven zitten.” bedacht ik me ineens.
“Ik dacht dat je nooit zou gaan.” bevestigde Brrrr.
[Ik had het eigenlijk moeten weten: elk jaar, wanneer Sinterklaas in het land is, krijg ik een letter in mijn schoen. Het is net zo’n traditie als de lege muiltjes van Brrrr deze tijd van het jaar.]
Mowl 
Plaats een reactie