De jongen aan de deur keek ongerust.
“Ik heb geklopt, aangebeld, getelefoneerd, maar niemand doet open. En ze weet dat ik kom. Ik kom elke week op dezelfde tijd. Weet u waar ze kan zijn?”
Ik schudde langzaam mijn hoofd. Ik had onze buurvrouw al een tijdje niet gezien. Maar aan de andere kant: zo goed lette ik ook weer niet op haar.
“En haar honden?” probeerde ik. “Die gaan meestal flink tekeer als er wordt aangebeld.”
Wanhopig keek de jongen naar de hemel.
“Geen geluid! Niks! Ik maak me zorgen.” Hij zuchtte.
“Ik ben Omar.” zei de jongen nog. “Als u haar ziet, vertelt u haar dan alstublieft dat Omar is geweest.”
Terwijl hij naar de fiets liep keek hij nog es om naar de voordeur van M.
[Na een wandeling met haar honden bleek de buurvrouw de afspraak met Omar simpelweg vergeten te zijn, wat wel een teleurstellende ontknoping was voor het verhaal]
Mowl 
Plaats een reactie