Mowl

“Het is voor mezelf.” zei de jonge vrouw bij de marktkraam. Ze pakte een kiwi en gaf die aan het meisje. “Ik moet elke dag een fruithapje.”

“Eén hele kiwi?” spotte het meisje nauwelijks verholen.

“Voor het fruithapje.” herhaalde de jonge vrouw. “Dat moet ik elke dag.”

“Kijk es hier. Eén kiwi.” zei het meisje dat de kiwi in een zakje had gedaan. “Anders nog iets? Eén aardbei, misschien?”

De jonge vrouw negeerde de opmerking alsof haar het vileine was ontgaan.

“Doet u nog maar een appel.” wees ze naar een kistje. “Het is voor m’n fruithapje.” volgde er op. “Dat moet dagelijks.”

[Haar ongezegde uitnodiging aan het marktmeisje om te informeren naar haar gezondheid werd niet beantwoord. Misschien had het er de empathie niet voor. Of gewoon geen zin in.]