Nu weer las hij, dan weer krabbelde hij wat op zijn geruite notitieblaadjes. De café express liet hij koud worden. Af en toe roerde hij er bedachtzaam met een lepeltje door.
En toen was er het moment gekomen om het boek te sluiten en in z’n grote tas te bergen. De koffie werd in één slok opgedronken. Half opstaand vouwde hij de velletjes dubbel. Om ze mee te nemen, dacht ik, maar ik had het mis.
De jongen legde er twee munten naast en liep weg. Ik bedacht me nauwelijks en griste de papiertjes van het tafeltje. Een ogenblik later kwam de ober het geld incasseren.
Net op tijd.
[“’t Is een choreografie!” juichte ik bijna toen ik de aantekeningen bekeek. De muziek was met de jongen meegegaan, maar de dans had ik in mijn handen.]
Mowl 
Plaats een reactie