|
Gestaag gleed het voertuig door het landschap. De zon scheen door ’t raam op m’n gezicht. ’t Was warm en behaaglijk. Moeiteloos gaf ik me over aan de opkomende neiging om m’n ogen te sluiten.
Dan werd de deur van m’n compartiment geopend. Een jong meisje met lang, kastanjebruin haar kwam binnengewandeld. Ik had haar eerder gezien.
“Hoi.” zei ik, terwijl ik me afvroeg waar ik ’t meisje van kende.
“Dag.” zei ze. “Welkom.” Ze schudde m’n hand. Daarna ging ze tegenover me zitten. Ze schoof even heen en weer haar rokje recht. Ze glimlachte en rechtte haar rug.
“Heel veel mensen houden op internet een soort van dagboek bij.” begon ze. “Het hebben van zo’n weblog is heel populair. Hij schrijft nu al ruim vijf jaar bijna dagelijks zijn stukjes. En nu is hij genomineerd voor een Dutchbloggie. Dé prijs voor het beste Nederlandstalige weblog van het jaar. Reden genoeg voor een gesprek met de mens achter Mowl.”
Dat gezicht, die stem — ineens meende ik het meisje tegenover me te herkennen.
“Sonja?” aarzelde ik. “Sonja Barend?”
[De herkenningsmelodie werd ingezet. Haar naam in licht sprong aan. Een daverend applaus ontsteeg het plotseling opgedoken publiek. Het programma was van start gegaan.]
Plaats een reactie