En toen kwam de monteur.
“Ik zie ’t al.” zei hij vrijwel meteen. “Het expansievat zit vol. Ik moet een nieuwe plaatsen.” Ik deed of ik de man begreep en knikte.
“Zozo.” zei ik.
“Dat valt niet onder ’t servicecontract, ben ik bang.” vulde hij nog aan. Pijlsnel schakelden mijn neuronen.
“Wat kost dat?” was ’t povere resultaat. De monteur maakte een geruststellend gebaar.
“Och, vier tientjes.” zei hij. “’t Is tenslotte maar een vat.”
[“Als ik ’t toen had mogen meenemen van jou,” zei ik even later tegen Brrrr, “hadden we nu veertig euri bespaard.” Ik snoof. “Dat je ’t maar weet.”]
Plaats een reactie