Mowl

Ik was notulist dit keer en deed wat notulisten zoal doen. Een collega zat rechts van me en keek af en toe op mijn notitieblok.

Tijdens een korte onderbreking stootte ze me aan.

“Is dat nou moeilijk,” vroeg ze, “dat steno?”

Ik keek haar even aan. Toen naar mijn krabbels. En toen weer naar haar.

“Da’s geen steno,” zei ik, “da’s m’n handschrift.”

[“Oh.” zei ze. Er was wat tijd nodig om de boodschap te verwerken. Dan glimlachte ze — ze had de juiste reactie gevonden. “Toch best knap, hoor”, zei ze, “dat je dat kunt lezen.”]