Mowl

Elk verhaal, als je het maar lang genoeg laat duren, eindigt met de dood. Ernest Hemingway (1899-1961)

“Ik dacht dat ie dood was.” zei ik. “Maar toen ik d’r een foto van ging maken, begon ie ineens te bewegen. Eerst langzaam en dan steeds sneller.”

“En toen heb je ’t insect weer terug op z’n pootjes gezet, toch?” zei Brrrr tegen beter weten in.

“Euh, nee.” zei ik. “Toen heb ’k d’r een filmpje van gemaakt.” Ik wees naar de vensterbank waar ’t insect nog steeds met de pootjes in de lucht krabbelde. “Kijk, hij leeft nog.”

“Bruut.” zei Brrrr en aarzelde geen moment. Behendig wipte hij ’t beestje overeind. ’t Begon meteen heen en weer te lopen. “Zo.” zei Brrrr. “Da’s beter.”

[Een kwartier later lag ’t beestje alsnog op z’n rug. Uitgeput, wellicht, van het langdurige spartelen. Of misschien uit eigen keus. Wie zal ’t zeggen?]