Mowl

Ik kreeg een meisje aan de telefoon.

“Met wie spreek ik?” wilde ik weten. Ze gaf haar naam en dat van het bedrijf waarvoor ze belde en begon over de voordelen van kredieten. Ik hoorde een giecheltje.

“Wacht even.” onderbrak ik haar. “Wie zei u dat u bent?” Het meisje herhaalde wat ze al had gezegd.

“O, u wilt me een lening aansmeren.” besloot ik. Het meisje protesteerde.

“Nee nee, meneer.” deed ze.

“Kom dan maar snel ter zake.” zei ik een beetje bot. Duidelijk te bot voor het meisje.

“Nou meneer,” zei ze op een plotseling onderkoelde toon – het giecheltje was helemaal verdwenen – “ik had u het een en ander willen vertellen over dit en dat, maar ik geloof dat dat geen zin meer heeft. Goedendag.” En ze verbrak de verbinding.

[Het idee dat zelfs een callcenter me niet de moeite waard vindt om te spreken, stak. Ik overwoog nog even om terug te bellen, maar het meisje bleek een geheim nummer te hebben. En haar naam en dat van het bedrijf had ik echt niet goed verstaan. Verdikkie.]