Mowl

Het bijgeloof is de poëzie des levens; daarom schaadt het een dichter niet, bijgelovig te zijn. Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)

“Bah, blaasjesregen.” mopperde A toen ze naar binnen kwam gevlucht. Ze schudde de druppels van d’r haren.

“Blaasjesregen?” vroeg ik. “Wat is nou blaasjesregen?”

“Weet jij niet wat blaasjesregen is?” verbaasde zich A. “Dan komen d’r luchtbelletjes op de stenen. Blaasjesregen.” Ze schudde d’r hoofd over zoveel domheid.

“Met blaasjesregen blijft ’t nog heel lang regenen. Weet je dat niet?”

“Nee.” zei ik. “Dat wist ik niet.”

“O nee?” De verwondering van A groeide zichtbaar. “Maar dat weet toch iedereen?”

[“Wat een mooie paraplu.” zei A toen ik wegging. “Doe es open.” Ik weigerde. “Niks daarvan.” zei ik. “Dat brengt ongeluk. Dat weet toch iedereen?”