Mowl

Wie een brug legt; naar een ander; kan altijd heen; en terug. Jana Beranová (1932)

“Eigenlijk best wel mooi, Rotterdam.” zei één van ons beidjes tegen de ander – ’k weet niet meer wie. De ander was ’t ’r in elk geval roerend mee eens.

“’n Echte wereldstad.” zei de ander nog. “Waar anders zie je zoiets?” De ene beaamde dit volmondig. We zaten zo op één lijn, dat wie wat zei d’r feitelijk niet meer toe deed.

“Net of je in ’t buitenland zit.” werd d’r ook nog opgemerkt. “New York of zo.”

“Maar dan dichterbij.”

“En ze spreken d’r gewoon Nederlands.”

Nee, dat we Rotterdam al veul eerder hadden moeten ontdekken, dat was ’n makkelijk te trekken conclusie.

“Laat mij es aan de andere kant lopen.”

Wie dat zei weet ik dan weer wel. Dat was ik natuurlijk, toen we over de Erasmusbrug liepen en ik tussen de spijlen van de omranding door de donkere Maas woest zag klotsen.

[Ik word altoos obsessief naar peilloze dieptes getrokken om dan in panische angst zowat  te verstijven en nauwelijks meer vooruit te krijgen ben. Op de terugweg hebben we dan ook maar de metro genomen.]