Mowl

Kleur is de verwondering van het licht. Marc van Halsendaele (1921)

’t Oorspronkelijk genode gezelschap was aardig gedecimeerd.

Omdat de ene z’n ouders hun trouwdag vierden, bijvoorbeeld. Of omdat de ander naar liedjes in ’n weiland wilde luisteren. Of omdat bij nog weer ’n ander d’r ’n koter aan zat te komen.

Allemaal smoesjes, natuurlijk.

Begrijpelijk, wellicht. De zenuwen die ’n uitnodiging van Mowl oproepen. De angst om niet aan de hoge standaard van Brrrr en mij te voldoen. Nergens voor nodig — voor anderen leggen we de lat juist helemaal niet hoog. Maar toch: begrijpelijk.

Nou goed. Met ons achtjes hebben we ’t best nog leuk gehad.

Hoop ik.

[Ik schrijf dit stukje namelijk nog voordat ’t evenement überhaupt gestart is. Als de rest maar wel is komen opdagen.]