Mowl

Wie met de duivel wil eten moet een lange lepel hebben. William Shakespeare (1564-1616)

Op ’t moment dat ik de deur van de vaat­wasser wilde sluiten vloog d’r ’n vlieg naar binnen.

“Hé, vliegje,” probeerde ik, “je moet naar buiten, kom, anders ga je dood.” Maar ’t insect bleef rondom de met etens­resten bedekte lepels en borden zoemen. Ik liet de deur open.

“Weet je wat?” stelde ik voor, “Ik ga even plassen en dan heb jij de tijd om even rond te kijken en te vertrekken.”

Hoewel ’t vliegje geen teken van in­stemming gaf, ging ik toch met ’n tevreden gevoel naar de wc. Terug­gekeerd vond ik de deur van de machine gesloten en ’t was­programma aan. M’n adem stokte.

“Heb jij de vaat­wasser aangezet?” paniekte ik tegen Brrrr.

“Ja.” bekende hij. “Hoezo?” M’n ogen vernauwden.

“Jij moordenaar!” spoog ik.

[Goed, ’t was misschien ’n beetje over­trokken. Mogelijk had ’t vliegje de machine wel op tijd verlaten. Na afloop van ’t was­programma heb ik in elk geval geen resten van ’n gevleugeld lijkje gevonden.]