Mowl

Bij weinig mensen duurt dankbaarheid langer dan het geschenk. Seneca (5 vGT-65)

“Wat me nou is over­komen!” Brrrr belde me op m’n werk — zo slecht kon ie d’r blijk­baar mee wachten.

“Nou?” zei ik. Met de muis klikte ik in­tussen ’n venster weg.

“Ik heb de nieuwe cd van Jan Smit gekregen.” M’n greep verstarde en ik verslikte me.

“Hè? Jan Smit? Van wie?” M’n hand bewoog de aan­wijzer stuurloos heen en weer.

“Geen idee.” Z’n stem klonk on­gelovig. “Hij lag zo­maar in m’n post­vakje. In ’n en­velop.”

“Jan Smit?” vroeg ik nog es voor de zeker­heid.

“Jan Smit.” Er klonk ’n lichte ruis op de lijn. ’n Korte tijd ging voorbij waarin we me­kaars ge­dachten leken te peilen.

“Wie heeft d’r zo’n hekel aan jou?” vroeg ik tenslotte.

[Toen ik thuiskwam bleek dat d’r ook nog ’n dvd met de hoogtepunten van Jan Smit in ’t hoesje van de cd was gestoken. Stel je toch voor. De hoogtepunten.]