|
De zwarte labrador keek op van z’n wachtplek voor de ingang van de supermarkt toen ie aangesproken werd. ’n Volwassen man stond voor ’m en spreidde z’n armen uit elkaar.
“Ze geloofden me niet.” sprak hij verontwaardigd. “Ze deden alsof ik gek was.” De hond keek en kwispelde voorzichtig — de man had ’t inderdaad tegen hem.
“Die man heeft ’t tegen z’n hond.” fluisterde ik tegen Brrrr. Hij glimlachte.
“Da’s zijn hond niet.” wist hij. “En die man heeft ’t vooral tegen de wereld. Ik ken hem.”
En inderdaad. De man had zich inmiddels van de viervoeter afgewend om z’n relaas voort te zetten tegen ’n fiets.
[“Eigenlijk ken jij best wel merkwaardige mensen.” zei ik nadat ik d’r even over had nagedacht. Weer glimlachte Brrrr.]
Plaats een reactie