“Het is druk op het spoor.” deelde de luidsprekerstem in de gestrande trein mee. “We moeten nog een tijdje wachten.” En na enkele momenten, als om de spanning te verhogen: “Hoe lang dat gaat duren weet niemand.”
Verveeld en vooral niet-verrast keken de vervoerden voor zich uit. Alleen de jonge vrouw die tegenover me zat reageerde echt.
Ze had zwart geverfd haar, waartegen haar bleke teint behoorlijk afstak. Een zwart-witte keffiyeh was om haar hals gewikkeld en over haar zwarte jas droeg ze een schoudertas met zwarte-witte driehoeken. Uit die tas haalde ze een boek.
Ik bekeek de omslag. Een dode witte duif op een zwarte achtergrond. Ze sloeg het boek open en las. Er verscheen een zachte glimlach op haar gezicht. Het wachten was ineens geen last meer.
[Over de liefde heette het boek. Het jongste werk van Doeschka Meijsing. Misschien moet ik het ook maar eens lezen.]
Plaats een reactie