Mowl

De weldaden van een verzekering treden samen met het onheil aan het licht. Alain (1868-1951)

Voor de ver­zeke­ring moesten we ’n lijst maken van de door ’n lekkage be­scha­dig­de boeken. De op­som­ming was veel­zeg­gend.

Naast de Bijbel (Oude en Nieuwe Testament) en de eerste acht­tien banden van Het Konin­krijk der Neder­landen in de Tweede Wereld­oorlog, bevonden zich — onder andere — de volgen­de titels onder de ge­haven­den.

Boudewijn Büchs De Kleine Blonde Dood, Edmund Whites A Boy’s Own Story, Nocturnes voor de Koning van Napels en De Lege Kamer (naast ’t standaardwerk uit de jaren 80 Homo­sek­sua­li­teit bij Mannen), Andy Warhols Drawings 1942-1987, The Complete Works 1976-1996 van Pierre & Gilles, Maria Callas — Sacred Monster van Stelios Gala­to­poulos, Hans van Maanens Portrait (ge­sig­neerd en ge­num­merd) en acht pro­gram­ma­boekjes van even veel ver­schil­lende musicals.

Hoezo stereo­tiep? dacht ik.

[Als ik zou melden dat in de belendende kast ’n flinke hoeveelheid kekke schoenen was beschadigd, zou elk vooroordeel alleen nog maar meer versterkt worden, vermoedde ik.]