Mowl

Voor de deur van ons geweten ligt de hond van ons geheugen. Antoon Vloemans (1898–1982)

Als ie d’r niet zelf over be­gonnen was, had ik ’t waar­schijn­lijk nooit geweten.

“Maar goed dat je van­nacht nog zo helder was.” zei Brrrr. M’n ver­baasde blik noodde tot nadere uitleg.

“Vannacht.” drong Brrrr aan. “Toen ik thuis­kwam van m’n werk en jij al naar bed was.” Er ging nog geen belletje rin­kelen. Brrrr zuchtte.

“De tele­visie.” zei hij, licht on­geduldig. “Toen ik ’m aan­zette en d’r ’n melding kwam dat ie geen signaal had, of zoiets.” Ik schudde m’n hoofd. Onbekend.

“En toen heb ik jou uit bed gehaald en jij hebt iets met de afstands­bediening gedaan en toen deed ie ’t weer.”

Ik moet Brrrr hebben aangekeken als ’n goudvis.

“Ik weet van niks.” zei ik.

[Ik stond versteld van mezelf. Hoe begaafd moet je zijn om in ’n zo goed als volledig onbewuste staat ingewikkelde technische handelingen te verrichten? En welke verrassingen heb ik nog meer voor de wereld in petto?]