Mowl

De werkelijkheid kan je niet opschrijven. Die is zo verbijsterend dat niemand het zou geloven. Simon Carmiggelt (1913-1987)

“Weet je later eigenlijk nog wel wat echt was en wat niet?” vroeg Brrrr.

“Hoe bedoel je?” reageerde ik.

“Nou, bijvoor­beeld die stukjes over de was­machine en ’t koffie­apparaat die kapot gingen.” zei Brrrr. “Da’s toch in ’t echt heel anders gegaan?”

“Ja, maar ik vond ’t leuker zo.” ver­dedig­de ik me. “Dat mag toch?” Brrrr haalde z’n schouders op.

“Tuurlijk mag dat.” zeidie. “Maar ik vind ’t af en toe wat verwarrend.”

We zwegen allebei ’n tijdje. Dan bleek Brrrr iets op z’n lever te hebben.

“En dit heb ik trouwens ook geen­eens gezegd.” zeidie.

[Natuurlijk had ie ’t wel gezegd. ’t Staat hier toch dat ie ’t gezegd heeft? Nou, dan heeft ie ’t ook gezegd.]